Marcase (schilder)

Marcase (pseudoniem voor Marc Van Haesebrouck) is geboren op de laatste dag van maart 1946. Hij werd in 1978 laureaat van “La Jeune Peinture Belge”. In dat zelfde jaar behaalde hij ook de “Eerste Prijs van Boechout”. In 1979 kreeg hij de “Grote Prijs van Rome” en in 1984 de gouden medaille van de “Europaprijs voor Schilderkunst van de stad Oostende”. Zijn werken zijn in het bezit van de Belgische Staat, het Museum voor Moderne Kunst in Brussel, het Provinciaal Museum voor Moderne Kunst in Oostende, het Koninklijk Prentenkabinet in Brussel en in privé-verzamelingen in binnen- en buitenland.
In 1978 richtte hij de groep “Art made in Belgium” op. Deze groep bestond uit vier Vlaamse en vier Waalse kunstenaars en stelde tentoon in verscheidene culturele centra en musea in Europa. Daarnaast nam hij deel aan internationale tentoonstellingen, o.a. Museum voor Mo­derne Kunst in Belgrado (1980), Germanisches Nationalmuseum in Nürnberg (1982), Musée Cantonal des Beaux Arts in Lausanne (1983), Westfalische Landesmuseum für Kunst und Kunstgeschichte in Munster (1983), Vlaams Cultureel Centrum “De Brakke Grond” in Am­sterdam (1984), Zomerconfrontatie in Watou (1985), the University of Maryland in Washing­ton (1988), Stichting voor Hedendaagse Kunst in Brussel (1993), Aula del Letres in Bar­celona (1998)…
In 2002 maakte hij samen met de dichter Paul Demets de alternatieve kruisweg “ Haltes” voor de kerk in Olsene. Met de filosoof Frans Boenders en de dichter Bert Popelier maakte hij de bibliofiele uitgave “Het huis blijft vast wel staan” (1986) en met de dichter Willem Roggeman het grafisch album “Repetitions” (1993). Naast beeldend kunstenaar is Marcase ook nog auteur van “Een Kijk op Kunst” en “De Taal van de Kunst”, twee educatieve boeken voor het middelbaar onderwijs (uitgeverij “De Boeck” Antwerpen).

Het werk van Marcase is een verhaal van de confrontatie tussen cultuur en natuur en haar weerslag op de beeldende kunst. Het begon in 1972. Marcase schilderde realistische land­schappen waarin hij een abstract landschap integreerde. Een schilderij in een schilderij. Beide beelden beïnvloeden elkaar: het realistisch beeld van het landschap wordt, door de confrontatie met het abstract schilderij, abstracter aangevoeld.
Nog was de ingreep hem te klein. Natuurfragmenten van bladstructuren en takken, plaatste hij boven en onder elkaar zodat de gerepeteerde delen haarfijn aansluiten en in elkaar over­vloeien. In die jaren luisterde Marcase naar de repetitieve muziek van de Amerikaanse com­ponisten Steve Reich en Philip Glass. Muziek en natuur beschouwt hij als zijn inspiratiemate­riaal. Een kwestie van atmosfeer? Zelf zegt hij: “Het ervaren van het schilderen is belangrij­ker dan de ervaring van de natuur of van de muziek. De inspiratiebronnen zijn slechts een middel om een kunstwerk te creëren”. Vanaf 1990 fragmenteerde hij die natuur. Het is niet de bedoeling dat de verschillende elementen in zijn werk herkenbaar zijn als ding, maar dat zij zich manifesteren als teken voor begrippen als gras, bladeren, bomen,... Hij ziet deze tekens als sporen van een oorspronkelijke en meertalige werkelijkheid. Vanuit deze visie sluit zijn werk aan bij de fundamentele schilderkunst, dit wil zeggen deze die naar haar oorspronkelijke fundamenten zoekt.

Wil je nog iets meer vernemen over deze schilder,
dan kan je een kijkje nemen op zijn eigen website: www.marcase.be